Η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από ένα ποικιλόμορφο μωσαϊκό ανθρώπων. Η πλειοψηφία της μαστίζεται από απάθεια και αβουλία που οδηγούν στη συναίνεση και τον συμβιβασμό ως προς την ίδια της την αποτελμάτωση. Κράτος και κεφάλαιο καθημερινά χτυπούν τους ανθρώπινους εγκεφάλους με τη δύναμη που τους παρέχει η εξουσία τους στοχεύοντας στη διατήρηση του καπιταλισμού. Και δυστυχώς οι μηχανισμοί άμυνας αυτών των εγκεφάλων απέναντι στα κρατικά μηνύματα έχουν μειωθεί τόσο που εξουσία και κοινωνία συνυπάρχουν σε σημείο εξοργιστικό.
Στην Ελλάδα του 2011, ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία, όπου μισθοί και συντάξεις μειώνονται δραματικά, η ανεργία χτυπάει κόκκινο και η κρατική τρομοκρατία αποκτά όλο και περισσότερη δύναμη εντοπίζεται ένα ακόμη επιβλαβές σημείο για την κοινωνία. Το ακόμα πιο προβληματικό και επικίνδυνο σ’ αυτήν την ιστορία είναι ότι θεμέλιο όλων αυτών των αποτελεσμάτων είναι το μέσο κοινωνικό υποκείμενο. Ο λαός αυτοκαταστέλλεται και αυτοκαταστρέφεται. Εξακολουθεί να επιλέγει τους εξουσιαστές του, σκύβει καρτερικά το κεφάλι στο αφεντικό του, διάγει νομοταγή ζωή στην προκατειλημμένη εικόνα του ηθικού και έντιμου βίου, σιωπά στην κρατική προπαγάνδα και εν τέλει τάσσεται με την κυρίαρχη ιδεολογία. Άνθρωπος που δεν ενστερνίζεται επαναστατικές θεωρίες και πρακτικές από τη μεριά των αγωνιστών, όχι από κριτική σκέψη αλλά από μικροαστική μιζέρια και ξεροκεφαλιά είναι απορριπτέος για τη διάδοση της καταστροφής του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρούμε εχθρό μας τη μέση κοινωνική οντότητα, αλλά στις υπάρχουσες συνθήκες θεωρούμε πολυτέλεια και ανάλωση το να επιδιώκουμε να προσεγγίσουμε τον κόσμο στα τυφλά να φτάσει ως δια μαγείας στον επαναστατικό δρόμο απ’ τη μια μέρα στην άλλη, λες και δεν πέρασε ποτέ από το στάδιο της υποταγής. Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ το δάχτυλο μας, δεν έχουμε την απαίτηση από τον όχλο να ριζοσπαστικοποιηθεί σε κοινό χώρο και χρόνο στο ρεαλιστικό παρόν, όσο ιδανικό κι αν είναι αυτό.
Εμείς λοιπόν από τη μεριά μας, έχοντας μια συνείδηση, αντίληψη και κοσμοθεωρία που δεν επιδέχονται κατηγοριοποιήσεις λες και πρόκειται για φερέφωνα κάποιου δογματικού ρεύματος, επιλέγουμε τη συγκρότηση ομάδων για τη δημιουργία επαναστατικών δομών και δυνατοτήτων. Πρέπει στο λόγο μας και τις πράξεις μας να προβάλλουμε αυτά τα χαρακτηριστικά υποδούλωσης της κοινωνίας που θα δημιουργήσουν αισθήματα αποστροφής από αυτήν ώστε να μεταβληθούν σε αρνητές στην ασυνειδησία αυτού του κόσμου.
Η καταπίεση που εισπράττει αυτή η κοινωνία μπορεί να εξεγερθεί και να εκτονωθεί μόνο αν λεχθεί με ευθύτητα και ειλικρίνεια ότι πρέπει επιτέλους να πάψουμε να δικαιολογούμε τη στασιμότητα και την έλλειψη αντίδρασης και ξεσηκωμού και να επιτεθούμε στα μυαλά της κοινωνίας, όχι για να τη στρέψουμε εναντίον μας απαραίτητα, αλλά για να μη δρούμε συμβιβαστικά. Η επαναστατικότητα που διακατέχει τον αγωνιστή οφείλει να επιδρά άμεσα στην προσωπικότητα και την καθημερινότητά του χωρίς να λογαριάζει τους κοινωνικούς συσχετισμούς. Πρέπει λοιπόν οι στόχοι μας να καλύπτουν πρώτα εμάς επαρκώς χωρίς να σκεφτόμαστε εκ των προτέρων τη δικαίωση από το λαό λες και εξαρτόμαστε απ’ τα δεσμά του.
Ας γίνουμε η φωτιά που θα ανάψει τη δάδα για τη λεηλασία αυτού του κόσμου.
Υ.Γ.: Προβοκάτορες είναι οι ΚΚΕδες
Πρωτοβουλία από Χώρο Λυσσασμένων Νομικής