Η κουλτούρα των δρόμων είναι προϊόν της φτώχιας και της αντίληψης μερίδας της νεολαίας ότι οι κοινωνικές σχέσεις δεν δημιουργούνται σε καφετέριες, μπαρ, κλαμπ, σκυλάδικα, εστιατόρια κ.α. κι ότι αυτά είναι φυλακές τις σκέψης, προϊόντα αλλοτρίωσης και αποσυμπίεσης των μαζών αλλά και εργαλεία συντήρησης των εμπορευματικών αξιών. Γι’ αυτό το λόγο βρήκαν καταφύγιο σε μέρη όπως πλατείες, πάρκα και πεζόδρομους όπου οι σχέσεις στρέφονται ενάντια σε σχέσεις εκμετάλλευσης του εργοδοτικού δεσποτισμού, στην ενίσχυση του κέρδους, της καταστολής και τον περιορισμό.

Αυτή η αποστροφή απ’ τα κοινωνικά πρότυπα μερίδας των νέων είναι άκρως γοητευτική για μας γιατί αντιτάσσεται στην κανονικότητα, οπλίζει τις συνειδήσεις και ομορφαίνει την πλήξη των μεγαλουπόλεων. Η εξοικείωση με τη βία που εντοπίζεται στα άτομα που επιλέγουν αυτού του είδους τη ζωή είναι ένα μέσο που μπορεί να εντείνει τις ριζοσπαστικές πρακτικές σαν ένα όπλο προώθησης της επαναστατικής διεργασίας και του εξεγερσιακού ΤΩΡΑ. Επίσης, η αντίληψη για απέχθεια προς τους νόμους και τους μπάτσους σημαίνει ότι κάθε θώρακας του καπιταλισμού και της εξουσίας είναι άμεσα εχθρικός. Η απλότητα και η ενέργεια που ξεχειλίζουν από τα υποκείμενα της άγριας νεολαίας μπορούν να εξελιχθούν άμεσα σε επιθέσεις νυχτερινού τύπου κάτω απ’ τα φώτα της κοινωνικής ειρήνης σε μπάτσους, φασίστες, τράπεζες, μαφιόζους και όλη τη συστημική σαπίλα, κρατική και παρακρατική. Γιατί το ίδιο απλές κι ενεργητικές είναι αυτές οι κινήσεις. Στο δρόμο αποφασίζονται, εκεί εκτελούνται κι εκεί επιτυγχάνονται.

Ο δρόμος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των πρακτικών μας, μακριά από αμφιθέατρα και χώρους ανώφελων ρητορειών. Η άγρια νεολαία με τη διάθεση για διαρκή σύγκρουση που τα διέπει θα μας ελκύει πάντα για να ανοίγουμε το λόγο μας, διότι τα στοιχεία αυτών των δυναμικών χαρακτήρων μας ενώνουν όπως μας ένωσαν και το Δεκέμβρη του ’08 που από την κοινή μας επιθυμία και καύλα για ζωή δημιουργήθηκε ο καταστροφικός πυροκροτητής που ενέπνευσε τους ταραχοποιούς για κοινή σύμπλευση σκηνικών χάους.

Αν μη τι άλλο, αυτά τα κομμάτια της νεολαίας είναι πολύ πιο κοντά σε μας από τη σάπια νεολαία των πανεπιστημίων. Μια συνύπαρξη από άτομα με ανάγκη για πτυχία, καριέρα και μια προδιαγεγραμμένη ζωή της υποταγής που ακόμη κι αν της επιβληθεί πτυχίο στους 6 μήνες θα το δεχθεί αμαχητί. Είναι άξιοι της μοίρας τους, απωθητικοί για μας και σίγουρα ΑΧΑΡΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΕΞ. Η μόνη μας ελπίδα είναι κάποιες μειοψηφίες από τους δούλους των πανεπιστημιακών δεσμών (στους οποίους συμπεριλαμβάνουμε και τους εαυτούς μας κάνοντας την αυτοκριτική μας) να ενωθούν και να απαξιώσουν την lifestyle φοιτητική κουλτούρα και να ενστερνιστούν τον πολιτικοποιημένο, δρομίσιο χουλιγκανισμό.

Δυστυχώς για μας και δυστυχέστερα για τους ίδιους υπάρχουν και τα υποσύνολα του δρόμου που φλερτάρουν ή εντάσσονται με την ακροδεξιά. Αυτοί θα μας βρίσκουν μπροστά τους, όχι με προπαγανδιστικά κείμενα πολιτικάντικου τύπου που αποβλέπουν σ’ ένα λαϊκίστικο, ανεπιτυχές χτύπημα στο φασισμό, αλλά με τσεκούρια στα κεφάλια. Γιατί η αμεσότητα απ’ την οποία αυτοκαθοριζόμαστε μας δημιουργεί την επιθυμία να λειτουργούμε απευθείας, χωρίς πολλά λόγια σε κατά μέτωπο επιθέσεις εναντίον των φασιστών χωρίς διαμεσολαβητές και κοινωνική αποδοχή. Τα τούβλα που βρίσκουμε στις οικοδομές και τα γιαπιά των γειτονιών θα υπάρχουν στις τσέπες για κάθε ναζιστικό κρανίο.

Εκτός από σχολεία, σχολές, εργασιακούς χώρους και αλλά ‘‘επίσημα’’ κομμάτια δυνάμενα προς απεύθυνση προσεγγίζουμε κι ένα κομμάτι πιο απρόσωπο, πιο δυσεύρετο και πιο περιθωριοποιημένο. Γιατί η λύσσα, η οργή, η επιθυμία κι η άρνηση εντοπίζεται σε κάθε δρόμο, πλατεία, πάρκο από ανυπότακτες και ανυπότακτους. Φτάνει να στραφεί προς μια κατεύθυνση που θα δημιουργεί ρήγματα στη μικροαστική αγανάκτηση.