ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΜΙΚΡΟΠΩΛΗΤΩΝ ΣΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΘΝΟΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ ΟΜΑΛΟΤΗΤΑΣ 

Ή 

Η ΚΑΘΑΡΗ ΑΘΗΝΑ ΒΡΩΜΑΕΙ ΕΛΛΗΝΙΛΑ

Ελληνικές ασκήσεις othering…

Στις μέχρι τώρα συζητήσεις μας περί αλληλεγγύης στους μετανάστες υπάρχει συνήθως ο κοινός τόπος της ατμόσφαιρας μιας έντονης ανασφάλειας και επιφύλαξης. Μιας ανησυχίας που εντοπίζεται σε δύο κυρίως σημεία: Αφενός η συζήτηση έχει ως αφετηρία μια αρνητική διαλεκτική (που ρητά εκφράζεται μέσα από φραστικά σύμβολα τύπου ναι μεν αλλά και τι γίνεται αν – μήπως πρέπει να ισχύσει το ίδιο και γι’ αυτούς;), την ίδια στιγμή που συζητήσεις περί αλληλεγγύης σε άλλα ριζοσπαστικά κομμάτια (π.χ. ένοπλο, εργάτες) τυγχάνουν μιας a priori συμφωνίας.

Αφετέρου ,οι διάφοροι αντιρατσιστές ή μη συμμετέχοντες σε μια τέτοια συζήτηση τείνουν να πιθανολογούν τις περιπτώσεις που μια τέτοια αλληλεγγύη είναι θεμιτή ή θα έπρεπε να αποκλειστεί εξαρχής. Διότι βεβαίως κι ο ρατσισμός είναι κι αυτός σχετικός. Σήμερα είσαι αύριο δεν είσαι κτλ. Στα πλαίσια, λοιπόν, μιας ανθελληνικής έρευνας συλλέξαμε τις πιο χαρακτηριστικές από τις (επι)θέσεις που σκιαγραφούν την παραπάνω διάθεση σχετικά με την αλληλεγγύη στους μετανάστες μικροπωλητές. Τα διαμάντια, αν θέλετε. Α, και μια σημείωση: καμιά από τις παραπάνω επιθέσεις δε θα ακουστεί σε μια συζήτηση με συμμετέχοντες μετανάστες. Διότι συνήθως εκφράζονται στα πλαίσια που ανακύπτουν μέσα σε κλειστές, εσωτερικές δομές. Ξέρετε, αυτές που έχουν οι Έλληνες για να τα λένε μεταξύ τους.

Θέση Α) Οι μετανάστες παλεύουν μόνο για τα φράγκα

Ναι, θέση τόσο αγαπημένη όσο και κλασική. Το σενάριο-παρά τις πολλές παραλλαγές του-πάει συνήθως κάπως έτσι. Οι ξένοι γυρίζουν όλη μέρα και πουλάνε τσάντες, CD, κουκλάκια, ρολόγια και τέτοια, αντί να αυτοοργανωθούν και να αντισταθούν σε ΔΝΤ, Ε.Ε., κράτος. Όχι ότι γουστάρουν κιόλας, τον καπιταλισμό, απλά οι συνθήκες διαβίωσης είναι που τους έκαναν άβουλα θύματα του. Είναι χωρίς ιδέες, ιδανικά, μαχητική συγκρότηση, όπως οι συνειδητοποιημένοι Έλληνες πολίτες, εργάτες ή επαναστάτες άμα λάχει. Αξίζει να αναφέρουμε εδώ τις top εναλλακτικές του πρότυπου σεναρίου. α) Ο μετανάστης μικροαφεντικό που έχοντας περάσει ότι πέρασε τώρα διεκδικεί κομμάτι της εθνικής οικονομίας και καταπιέζει με πιο στυγνό τρόπο τους άλλους μετανάστες. Το αντισημιτικό στερεότυπο του πεμπτοφαλαγγίτη παρασιτικά κερδοσκόπου ξένου ζει και βασιλεύει και τροφοδοτεί και τις σύγχρονες εκδοχές του ρατσιστικού λόγου.  Γιατί αφού οι ρατσιστές και οι εκμεταλλευτές είναι οι μετανάστες που αλληλοσκοτώνονται μαφιόζικα τότε ο Έλληνας φασίστας αορατοποιείται, γίνεται κομμάτι της καθημερινής ρατσιστικής ομαλότητας. Μήπως ο αντιρατσισμός είναι το πρόβλημα; Όπως υπενθυμίζουν πάντα τα εθνίκια…

Θέση Β) Υπάρχει και μια κλασική εναλλακτική που επιβεβαιώνει τη θέση Α. Ο ποινικός μετανάστης που η ζωή τον έκανε εγκληματία (αλλά όχι αντικαπιταλιστικά παραβατικό) και τον εξώθησε στον κοινωνικό κανιβαλισμό (βλ. Μανώλης Καντάρης). Αλλά τι κρύβουν όμως αυτές οι συκοφαντίες αίματος; Απλά την εποχή που η κυρίαρχη οικονομική συσσώρευση είναι αυτή του παράνομου κεφαλαίου και όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνικής αναπαραγωγής γίνεται στο εσωτερικό της, τους ενοχλεί που και οι μετανάστες επιβιώνουν και μέσα από αυτή. Και όχι μόνο αυτό… Συγκροτούν και δικές τους παρέες, συμμορίες και μαφίες που είναι έξω από τον ελληνικό έλεγχο και που μπορεί να είναι έτοιμοι να  χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο που μπορούν για να προστατέψουν τις κοινότητες τους από τις απειλές του κράτους και του εθνικού κορμού. Όμως σε κάθε περίπτωση στους μετανάστες δε συγχωρείται ποτέ η προδοσία της πολιτικά ορθής εργατικής ταυτότητας. Η ελληνική ηγεμονία πρέπει να διασφαλιστεί σ’ όλες τις μπίζνες νόμιμες και παράνομες-όσο κι αν η διάκριση μεταξύ τους έχει γίνει πλέον ασαφής. Όσο για τους κανίβαλους ξένους που θα τολμήσουν να γίνουν από θύματα, στο ελάχιστο θύτες, η απειλή της πολιτικής, κοινωνικής και ενίοτε φυσικής εξόντωσης από τους μπάτσους, τους συντηρητικούς αλλά και ριζοσπάστες του ελληνικού ρατσιστικού βόθρου είναι μια συνέπεια στα πλαίσια του αυτονόητου.

Θέση  Γ) Οι μετανάστες είναι θρήσκοι

Κι εντάξει στην προηγούμενη περίπτωση απλά είναι παθητικοί προς την αντίσταση και το κράτος αλλά σε αυτό το σενάριο παρουσιάζονται ενεργητικοί και αυτοοργανωμένοι προς τη λάθος κατεύθυνση. Πως είναι δυνατόν οι ξένοι να ξεσηκώνονται μόνο γύρω από ζητήματα που αφορούν τις θρησκευτικές τους αφηγήσεις (βλ. τζαμιά, συναγωγές-μη ξεχνάμε τον πάγιο ελληνικό αντισημιτισμό κτλ.). Μόνο τότε μπορούν; Όλα τα λεφτά, όμως είναι η περαιτέρω τεκμηρίωση του τύπου “στο κάτω κάτω κι εγώ άθεος-άθρησκος είμαι. Εντάξει μπορεί να μην καίω κιόλας ελληνορθόδοξες εκκλησίες, αλλά δε γουστάρω κιόλας να χτίζονται παντού. Μα μυρίζει λίγο ελληνορθόδοξη ενσωμάτωση;

Θέση Δ) Οι μετανάστες είναι ρεφορμιστές-ενσωματωμένοι στους θεσμούς

Όταν η αυτοοργάνωση των μεταναστών αναφέρεται στη θρησκεία: ok, είναι και κάπως χαριτωμένοι, στην τελική συντηρούν την εξωτική τους γραφικότητα. Συσπειρώνονται όμως και σε ρεφορμιστικά κινήματα-αιτήματα, όπως κτήση ελληνικής υπηκοότητας, πολιτικά δικαιώματα και κάτι άλλα τέτοια αισχρά και ποταπά ζητήματα. Όμως τι συνείδηση έχουν αυτοί που τα διεκδικούν; Θα είναι καλοί εργάτες της οικονομίας για τους δεξιούς, και της επανάστασης για τους αριστερούς. Δεν πρέπει να προηγηθεί ένας έλεγχος φρονημάτων για όσους παραβιάζουν τα σύνορα και βρίσκονται παράνομα σε ελληνικό έδαφος πριν ασκηθεί οποιαδήποτε αλληλεγγύη και υποστήριξη; Δεν αρκεί η αμφισβήτηση της δυνατότητας αυτής της ρατσιστικής μηχανής που λέγεται κράτος να ορίζει και να ελέγχει τον πληθυσμό που ζει σ’ αυτό το χώρο και την ταυτότητα του ως κίνητρο αλληλεγγύης. Ή μήπως τελικά όλοι δεξιοί, φιλελεύθεροι, αριστεροί και ριζοσπάστες κάθε είδους λειτουργούμε τελικά σαν Έλληνες πατριώτες. Α το ξεχάσαμε. Τους μετανάστες τους φέρνει το κεφάλαιο για να ρίξει τα μεροκάματα και για να κάμψει την αθάνατη ελληνική επαναστατικότητα…

Πού σημαδεύουν όλα αυτά τα ρατσιστικά καθίκια και πώς τους απαντάμε;

Παραθέσαμε κάποια (όχι αρκετά…) παραδείγματα τεκμηρίωσης του πώς η κατασκευή του μετανάστη ως άλλου μας ταυτοποιεί και μας ομογενοποιεί ως Έλληνες. Μια καταγραφή των σύγχρονων εθνικών μύθων που οπλίζουν το καθημερινό ρατσισμό. Ταυτότητα που για μας αποτελεί επιλογή συμμετοχής σε ένα σύστημα εξουσίας και όχι κάποιου είδους φυσικό φαινόμενο, όπως και γενικότερα το έθνος. Είναι η επιλογή του να κατασκευάζεις και να συμμετέχεις σε μια εθνορατσιστική κοινότητα που οργανώνει τη συνοχή της γύρω από καθεστώτα αλήθειας για την οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, ηθική υπεροχή της από τον εκάστοτε ξένο. Ειδικά για το μετανάστη, τον ξένο που θέλει να ζήσει μέσα σε αυτό το χωράφι για να βελτιώσει τις υλικές συνθήκες της ύπαρξης του, αδιαφορώντας για τις εθνικές ιδεολογικές αφηγήσεις και τις διαμάχες με τις οποίες είναι φορτωμένο.

Θα γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Είναι γνωστές από παλιά οι φέρμες (ληστείες), οι ξυλοδαρμοί ακόμα και οι δολοφονίες (βλ. Ουνούα και όχι μόνο) μικροπωλητών από μπάτσους. Ήταν πάντα μέρος του κρατικού σχεδίου για τη διατήρηση του φόβου σαν εργαλείο υποτίμησης, ελέγχου των μεταναστών και ενίοτε σαν απειλή εξόντωσης τους. Ώστε και αυτός ο τρόπος επιβίωσης τους να υπάγεται, να επιτηρείται και να οργανώνεται μέσα από το δεσποτισμό του παράνομου κεφαλαίου και την προστασία των ελληνικών μαφιών. Οι μπάτσοι είναι άλλωστε επίλεκτο κομμάτι τους και αναπόσπαστο γρανάζι τους. Η δίωξη των μεταναστών μικροπωλητών ήταν και πάγιος στόχος του λαϊκού κινήματος με επιφανείς συνιστώσες του τα συνδικαλιστικά όργανα των ελλήνων εμπόρων, των ελλήνων μικροπωλητών, κλπ και αλλά ρατσιστικά καθάρματα, υγιή κομμάτια του εθνικού κορμού. Αυτοί που θέλουν καθαρές περιοχές από φυλακόβιους, τοξικομανείς, ρακένδυτους αστέγους τραβεστί, επαίτες, σχιζοφρενείς, φορείς του ΑΙDS, τσιγγάνους, μελαμψούς, πάνκηδες, sexworkers, τζαμιά και ότι εκάστοτε ενοχλεί το ελληνικό βλέμμα. Χωρίς να σχετικοποιούμε τη διαφορετική ιστορικότητα, την πρακτική αυτονομία και τη ξεχωριστή συντακτική λειτουργία που επιτελεί καθένας από αυτούς τους ρατσιστικούς λόγους. Είναι η διαρκής βία της κανονικότητας που εγκληματοποιεί και στιγματίζει τα σώματα που ορίζει ως αλλόκοτα ιδίως όταν γίνονται ορατά στο δημόσιο χώρο.

Τα κίνητρα δεν έχουν να κάνουν μόνο με την οικονομία. Γι’ αυτό μιας αριστερής κόπιας διαφώτιση ότι οι μετανάστες μικροπωλητές είναι τίμιοι εργάτες και δε φταίνε αυτοί για την πτώση της κίνησης των καταστημάτων αλλά ο καπιταλισμός και το ΔΝΤ πέρα απ’ ότι γλύφει τον κάθε μαλάκα Έλληνα έμπορο δεν έχει και κάποιο αποτέλεσμα. Απλά επανεπιβεβαιώνει τη γλώσσα της εθνικής ενότητας, ότι οι ξένοι είναι πάντα οι άλλοι κι η επιβίωση τους ανάμεσα μας εξαρτάται από τη χρησιμότητα τους στους καπιταλιστικούς, δημοκρατικούς ή επαναστατικούς στόχους της εθνικής μας κοινότητας. Έτσι συνεχίζουμε να αναπαριστούμε την ελληνική μας ταυτότητα ως ουδέτερη, διάφανη και αόρατη στις σχέσεις εξουσίας ικανή να ορίζει το status των άλλων με τα μέτρα της. Όσο ο λόγος μας δε στιγματίζει το θύτη της ρατσιστικής πρακτικής τότε απλώς κρίνει σε ποιό κομμάτι μεταναστών θα προβληθεί το εγκληματολογικό στίγμα του ληστή, του αιμοβόρου βιαστή, του δολοφόνου ώστε να προετοιμάσουν τα επόμενα πογκρόμ και να εγγυηθεί την πατριωτική ομοψυχία και την ελληνοποίηση του πληθυσμού. Με αυτόν τον τρόπο ο ελληνικός αντιρατσισμός θέτει τα σώματα των μεταναστών σε διαρκή ανασφάλεια. Τους αγχώνει να είναι ενταγμένοι στην κανονική εργασία, να λειτουργούν με βάση τα πρότυπα της εγχώριας πατριαρχίας, να είναι πολιτικά ορθοί, ειδάλλως θα τεθούν στην κατάσταση εξαίρεσης που τους τοποθετεί έτσι κι αλλιώς το κράτος και ο εθνικός κορμός και ο βίος τους θα απογυμνωθεί από οποιαδήποτε πολιτική αξία. Σχετικά με τα καταναλωτικά κάτεργα του greek dream, ναι και τα μικρομάγαζα, που στήριξαν τη χειρότερη εκμετάλλευση, αυτοεπιτήρηση και εργοδοτικό δεσποτισμό, ελπίζουμε να χρεοκοπήσουν μέσα στην κρίση. Δε θα λυπηθούμε καθόλου. Όσα δε χρεοκοπήσουν ας καούν και ας λεηλατηθούν στις μητροπολιτικές ταραχές του εγγύς μέλλοντος από την άγρια λύσσα των αποκλεισμένων από τις σχέσεις του εμπορεύματος και της οικονομίας. Ο πολιτισμός της εργασίας, της ιδιοκτησίας και της πατρίδας είναι απέναντι μας. Και θέλουμε να γίνουμε η πραγματική κρίση του.

Μόνο που τώρα που η Ελλάδα γκρεμοτσακίζεται (επιτέλους!) και ο εθνικός επιβιωτισμός της ύφεσης δίνει νέα όπλα στον κρατικό και λαϊκό ρατσισμό, αυτός ο πάγιος στόχος δείχνει να επιδιώκεται να υλοποιηθεί. Η αναδιάρθρωση των ντόπιων καπιταλιστικών περιφράξεων δείχνουν να θέλουν να απαγορεύσουν και αυτόν τον τρόπο διαβίωσης στους μετανάστες. Φωνάζει δε θέλουμε να ζείτε ανάμεσα μας: είστε ξένοι. Η πίστη στην ενότητα για τη σωτηρία της πατρίδας απαιτεί να καταντήσουν όλοι οι δρόμοι σαν την Ερμού. Μια απελευθερωμένη ελληνική ζώνη, με τους μετανάστες μικροπωλητές εκδιωγμένους και τα ελληνικά καταστήματα/καταναλωτικά κάτεργα να κυριαρχούν. Είναι μια ειδική αποστείρωση, στη συγκυρία της ύφεσης, μια εντατικοποίηση της εξόντωσης της διαφοράς που εκφράζει την επιθυμία να ενισχυθεί η προσκόλληση σε ότι συμβόλιζε την παλιά καταναλωτική ευημερία. Η οικονομική πτώχευση είναι μια ευκαιρία για τον εθνικό βόθρο να δείξει τα δόντια του στους μετανάστες και να οδηγήσει στη σιωπή οποιουσδήποτε εσωτερικούς ανταγωνισμούς απειλούν να σπάσουν τη συνοχή του.

Αντιρατσισμός σημαίνει επίθεση!

Όμως ίσως ούτε και τώρα μπορέσει να επιτευχθεί τόσο άνετα αυτό παντού. Ίσως υπάρξουν κάποια κωλύματα. Έχουν ξαναϋπάρξει. Μπορεί το άσυλο να έχει καταργηθεί. Η σημασία του ήταν ούτως ή άλλως μικρή. Ειδικά όταν δεν το χρησιμοποιούν Έλληνες φοιτητές ή ριζοσπάστες, όπως με την απεργία πείνας των 300 μεταναστών. Τότε μετά από ένα ξέσπασμα του ρατσιστικού οχετού της κοινωνικής πλειοψηφίας οι μπάτσοι αντιμετώπισαν το πανεπιστήμιο της νομικής με τις ίδιους στρατιωτικές τεχνολογίες που πάντα διαλέγουν και κατανέμουν τα σώματα των μεταναστών-είτε στις σκούπες σε κάθε γειτονιά είτε στα κέντρα κράτησης/στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και τότε η κινητοποίηση των αλληλέγγυων απέτρεψε τα χειρότερα.

Αυτό που κάνουμε είναι να αξιοποιούμε στο πανεπιστήμιο όπως θα κάναμε σε οποιοδήποτε άλλο έδαφος (π.χ. μια γειτονιά, ένα πάρκο, μια κατάληψη, κάποιο εργατικό κέντρο κλπ) τις όποιες δυνατότητες μπορεί να παρέχει λόγω των κοινωνικών και χωροταξικών χαρακτηριστικών του στους μετανάστες που εργάζονται κοντά να διαφύγουν τη σύλληψη και να σώσουν τη πραμάτεια τους, και ενίοτε μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα καλό ορμητήριο για να επιτεθούν, να ασκήσουν βία στους διώκτες τους, να τους βάλουν λίγο στη θέση του θύματος μαζί με όσους αλληλέγγυους θέλουν να συγκρουστούν με τον ελληνικό ρατσισμό. Ο στόχος μας είναι όσοι επιτίθενται σε μετανάστες να μην μπορέσουν να το ξανακάνουν ποτέ, συμπεριλαμβανομένων και των ρατσιστών ανάμεσα στους φοιτητές, τους υπαλλήλους, τους καθηγητές και τα λοιπά ΔΕΠ που δυσφορούν που η παρουσία των μεταναστών και οι συγκρούσεις διασαλεύουν τη σχολή των νόμων του έθνους. Ζωντανεύουμε το νεκρό χρόνο μέσα από το διαρκές σαμποτάζ και την αποσάθρωση του πλέγματος ασφάλειας και της ελληνικής πραγματικότητας που υπηρετεί, απελευθερώνοντας όποιους εσωτερικούς ανταγωνισμούς μπορούν να συντρίψουν αυτή και τα συστήματα εξουσίας της: το έθνος, το φύλο και την οικονομία.

ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑ ΡΑΤΣΙΣΤΗ ΕΡΓΟΔΟΤΗ, ΦΟΙΤΗΤΗ Ή ΕΡΓΑΤΗ.

ΟΠΟΙΟΣ ΣΗΚΩΣΕΙ ΧΕΡΙ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΑΝΑΣΗΚΩΣΕΙ ΠΟΤΕ.

 ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΛΕΓΜΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ.

 ΝΑ ΑΥΞΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ.