Δεν ενδιαφερόμαστε να μιλήσουμε συνολικά για το συντεχνιασμό και τον κομφορμισμό που συγκροτεί και διαρθρώνει τους λόγους και τις δράσεις των φοιτητικών κύκλων. Γιατί θα καταναλώσουμε πολύ χαρτί και μελάνι. Ειδικά αυτές που επενδύονται στο πεδίο της “πολιτικής εξουσίας”-δηλαδή την τεχνολογία κυριαρχίας μέσα από την οποία η καπιταλιστική προσταγή, ο φαλλογοκεντρισμός* και η κατανάλωση ενισχύουν την ηγεμονία τους εντάσσοντας τους όποιους ριζοσπαστικούς-ανταγωνιστικούς κραδασμούς μέσα στο καθεστώς αλήθειας της δημοκρατίας, της ισότητας και του δικαίου. Έννοιες που παράγουν το σώμα του λαού, τη μαζική παράνοια των πειθήνιων υπηκόων που απαιτούν ιεραρχία, ιδιοκτησία, αποκλεισμούς και ηγέτες και επιδιώκουν το μεγαλύτερο σύνολο προνομίων μέσα στο προαναφερόμενο σύστημα προσδοκιών και επενδύσεων. Η γλώσσα την οποία μιλάει αυτή η τεχνική καθυπόταξης κάθε κοινωνικότητας στην μορφή-κράτος είναι αυτή των δικαιωμάτων (φιλελεύθερων, κοινωνικών ή λαϊκών, όπως προτιμά κανείς ανάλογα με το αν είναι με τ’αριστερά ή τα δεξιά αφεντικά, ούτως ή άλλως όλα τα ίδια σκατά είναι).
Είναι γνωστό πως όσο και αν το θέαμα, δηλαδή οι εικόνες της κατανάλωσης που μας κατακλύζουν, έχει εντάξει τις πολιτικές τελετουργίες των κρατικών θεσμών-μηχανισμών στο συντακτικό του παραμερίζοντας το κεντρικό ρόλο που είχαν στην κατασκευή των ταυτοτήτων και των ιδεολογικών προσδιορισμών των υπηκόων, το πολιτικό lifestyle συνεχίζει να είναι ένα βασικό placebo φοιτητικής μιζέριας που αποκρυσταλλώνεται τις κοινωνικές στάσεις του αριβισμού, του επιστημονισμού και του τεχνοκρατισμού που κάνουν τους φοιτητές zombies έτοιμα να υποστούν κάθε εξευτελιστικό έλεγχο και υποταγή για να μπουν στις καβαντζωμένες κλίκες που θα τους εξασφαλίσουν μια θέση διευθυντή, που θα τους βάλει στο ρόλο του αφεντικού στον καταμερισμό εργασίας, να πουλάνε μούρη ως ειδικοί και επιστήμονες (δηλαδή φορείς του ουδετεροποιημένου λόγου αληθείας στην καπιταλιστική σχέση) ενισχύοντας στην πράξη το δεσποτισμό και την ειρήνη του χώρου εργασίας, της σχολικής τάξης, του νοσοκομείου και του ψυχιατρικού καταστήματος, να σχεδιάζουν τα σώματα που θα αδημονούν για κάθε νέο hype της βιομηχανίας της διασκέδασης και φυσικά την οργάνωση των αρχετυπικών πειθαρχικών μηχανισμών της δημοκρατίας, της φυλακής και του στρατώνα. Αυτός είναι ο κοινωνικός ρόλος πετυχημένου προϊόντος του εκπαιδευτικού εργοστασίου.
Αφού λοιπόν ευχηθούμε καλή αποτυχία και καλά ναυάγια για τα μικροαστικά όνειρα των εκροών (απεκκρίσεων) του πανεπιστημίου, υπενθυμίζοντας την καταστολή, την αυτο-επιτήρηση, την ψυχολογική εξαθλίωση που συνοδεύουν τη θέληση για καριέρα αλλά και ευρύτερα το μότο όπου ο καθένας μόνος μεριμνά για τη δουλειά ΤΟΥ, το σεξ ΤΟΥ, την οικογένεια ΤΟΥ, την υγεία ΤΟΥ ακριβώς δηλαδή το αυτάρεσκο και (χαζο)χαρούμενο υποκείμενο που κομμάτι του οποίου είναι πέρα από τις φιγούρες του φυτού, του γλείφτη είναι και αυτή του συνδικαλισμένου φοιτητή.
Μ’αυτήν θ’ ασχοληθούμε τώρα. Για μια περιγραφή των πολιτικών μορφωμάτων και το συγκεκριμένο τρόπο που κάθε ένα πριμοδοτεί και ενισχύει την οριοθέτηση στη φοιτητική κανονικότητα. Τα μοντέλα πολιτικοποίησης ανθούν. Παρατάξεις κομμάτων απ’τη δεξιά ως την άκρα αριστερά. Ανεξάρτητες φοιτητικές παρατάξεις υποσχόμενες άμεσες σχέσεις με καθηγητές, καριέρα και συμμετοχή στο lifestyle χωρίς κομματική ταμπέλα καμιά φορά πλασαρισμένες στη λαϊκιστική-συσπειρωσιακή μορφή του αντιιεραρχικού σχήματος για τους φοιτητές που είναι “συντηρητικοί” αλλά τους αρέσει να αισθάνονται ελεύθεροι και απολίτικοι. Άλλωστε η μορφή σχήμα-συσπείρωση ήταν ένα μοντέλο εγκλωβισμού στα τερτίπια της πολιτικής ηγεμονίας όσων αριστερών στα 70’s είχαν έρθει σε ρήξη με το ΚΚΕ και τις λοιπές αριστερίστικες γκρούπες που ξεκίνησε από μια διαφωνία στο εσωτερικό του δεξιού ΚΚΕ εσ. τη Β πανελλαδική. Αυτή λειτούργησε και λειτουργεί ακόμα κατασταλτικά απέναντι στις αντισυνδικαλιστικές και αντισυντεχνειακές μειοψηφίες που γεννούν κατά καιρούς. Ακόμα και τώρα βλέπεις σε μορφώματα τύπου εαακ από τη μία ένα ψευδοεπαναστατικό εκτονωτικό προφίλ, που χτυπάει τη σχέση-πανεπιστήμιο ανώδυνα μόνο σε σχέση με την ιεραρχία καθηγητών-φοιτητών και τις φοιτητικές παροχές εξαρτώντας οποιαδήποτε δράση απ’την αφαιρετική ιδεολογική κατασκευή των φοιτητικών συμφερόντων και συνεπώς τα πλαίσια των φοιτητικών συνελεύσεων και το ρόλο της αριστεράς-και προφανώς δεν ασχολούμαστε καν με τους τελειωμένους κρατικοκαπιταλιστές του Συριζα και του ΚΚΕ που διακηρύττουν ότι οι γνωσιολογίες και τεχνολογίες των αφεντικών που πουλάει το εκπαιδευτικό σύστημα έχουν μορφωτική αξία για το λαό (για τους προλετάριους και τους μικροαστούς δηλαδή, αντίληψη κοινωνικών συμμαχιών που θρέφει όλη την κρατικολατρεία και την εθνική ορθότητα της αριστερής πρακτικής). Ούτε λόγος για το σαμποτάζ των αιχμών της πανεπιστημιακής παραγωγής, ειδικά αυτών που σχετίζονται με την ασφάλεια και την αναδιοργάνωση των παραγωγικών σχέσεων, για συνάντηση με κοινωνικές φιγούρες με διαφορετικές ή εχθρικές προς τη φοιτητική του ταυτότητες, όπως μετανάστες, μικροπωλητές, χειρώνακτες, τοξικομανείς, ψυχικά ασθενείς κλπ και κυρίως ανάδειξη του γεγονότος ότι στο ελληνικό προπτυχιακό πανεπιστημιακό σύστημα η κύρια θεσμική πειθαρχική παράμετρος είναι ο περιοδικός εξεταστικός έλεγχος, και η υλική μικροφυσική της κυριαρχίας βρίσκεται στις φιλοδοξίες και στις ιεραρχίες των “αθώων” φοιτητικών παρεών. Αναγκαστικά πρέπει να επιδιώκουμε τη διχοτόμηση αυτών των επίπλαστων ενοτήτων και την αναίρεση των ταυτοτήτων που περιέχουν.
Όσοι γράφουμε και μοιράζουμε καμιά αλήθεια δεν ενδιαφερόμαστε να την ανακαλύψουμε και να σας τη σερβίρουμε όπως κάθε τύπου “ιδεολογική πρωτοπορία”, απλώς επιδιώκουμε με μια σειρά από αντι-πολιτικές προβοκάτσιες να αναταράξουμε και τελικά να καταστρέψουμε τις προκατασκευασμένες ταμπέλες που μας προσδιορίζουν είτε σχετίζονται με το έθνος είτε με το φύλο και το σεξ είτε τη θέση στον καταμερισμό εργασίας και εκπαίδευσης αντιλαμβανόμενοι ότι όλες αυτές οι καταστάσεις είναι προϊόν σχέσεων εξουσίας ιστορικά συγκροτημένων μέσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό, για να εξασφαλίσουμε τις δικές σας θέσεις μάχης σε αυτή τη διαδικασία πάλης. Κάθε μοριακή μειοψηφία μπορεί να καταθέσει της δικές της πρακτικές ρήξης ώστε να διεγείρει και να συναρθρωθεί με άλλες αρνήσεις και να παράγει τις δικές της καταφάσεις. Στο παράδειγμα του Πανεπιστημίου, ο αγώνας ενάντια στην εξημερωτική λειτουργία του θεσμού σε μια εποχή που η σχολειοποίηση της καθημερινότητας και η μετατροπή της εκπαίδευσης σε επιδημικά επεκτεινόμενη μορφή ελέγχου απ’το θεσμό της επιχείρησης τάση, η όξυνση της κριτικής των λειτουργιών που παίζει συνολικά στον κοινωνικό ανταγωνισμό είναι ένα επιτακτικό επίδικο. Σε κάθε θεσμό χρειαζόμαστε υποκείμενα που θα έχουν γείωση σ’αυτόν για δράση έξω και ενάντια του. Μια ποιοτική κυρίως διεύρυνση τους θα καταστήσει δυνατό στο παράδειγμα ας πούμε του πανεπιστημίου ένα διαρκές σαμποτάζ της εκπαιδευτικής παραγωγής, τόσο της εξεταστικής διαδικασίας όσο και της πανεπιστημιακής τεχνολογίας και έρευνας και να καταστήσει την επίτευξη στόχων που θα θέσουν ριζοσπαστικές μειοψηφίες όπως η κατάργηση των εξετάσεων ή η διάλυση των μεταπτυχιακών σπουδών. Μέσα από καταλήψεις χώρων, συγκρούσεις με τους επιτηρητές, τους μπάτσους, τους ασφαλίτες, ώστε μέσα από την αυτοαξιοποιητική κοινωνικοποίηση μας να αλλάξουμε την ποιοτική λειτουργία των χώρων και των σχέσεων χωρίς να ξεχνάμε δύο κομβικά σημεία στην οργάνωση των πειθαρχιών μας και τις δυνατότητες ανατροπής τους: την πολιτική κατασκευή του διαχωρισμένου τομέα της εκπαιδευτικής/επιστημονικής παραγωγής και την ιεραρχία σημειολογική και υλική μεταξύ διανοητικής-χειρονακτικής εργασίας.
Η μορφή ας πούμε των καταλήψεων αιθουσών ή ολόκληρων σχολών και η εκτροπή τους από την κανονική τους λειτουργία μπορεί να παράγει χώρους άμεσης ικανοποίησης των αναγκών μας με τρόπο εχθρικό προς τις επιλογές των αφεντικών. Μπορεί να παράγει δημιουργία κέντρων αντιπληροφόρησης για τον κοινωνικό πόλεμο τόσο μέσα όσο κι έξω από τα σύνορα του ελληνικού κράτους ή συλλογικοποιήσεις που θα αποδομούν τους λόγους και τις στρατηγικές γνώσης-εξουσίας μέσω των οποίων η επιστήμη και οι ειδικοί επιτηρούν τη ζωή μας και χειρίζονται τα σώματα μας και θα σχεδιάζουν αντιιεραρχικές σχιζοφρενικές συζητήσεις (παραδειγματική θεματολογία: o Δεκέμβρης του ’08 ως απόπειρα υπέρβασης του πρωκτικού σταδίου της υποκειμενοποίησης, ο θάνατος του “κακού δελτά” Σπύρου Θεοδώρου και η αύξηση των εργατικών ατυχημάτων των μπάτσων, καπιταλιστική βιοεξουσία: κατάσταση εξαίρεσης και στρατόπεδα συγκέντρωσης στην ελληνική δημοκρατία).
Αναπόσπαστο κομμάτι άλλωστε κάθε ρηξιακής διαδικασίας είναι η αμφισβήτηση του κρατικού μονοπώλιο της βίας, ειδικά σε μια συγκυρία που το καθεστώς ασφάλειας με την τακτική της μηδενικής ανοχής οργανώνει μαζικά τους φοβικούς πανικούς και το ρατσιστικό ζόφο των Ελλήνων, χτυπώντας ανελέητα κάθε αμφισβήτηση της ιδιοκτησίας και του δεσποτισμού τόσο των μικρών όσο και των μεγάλων αφεντικών. Από τις καμμένες τράπεζες και τις σπασμένες βιτρίνες ως την εξευτελιστική διάψευση στα μάτια διευρυμένων κοινωνικών κομματιών της ισχύος των πάνοπλων μπάτσων με τη συνεχή βίαιη παρενόχληση/ακύρωση της κατασταλτικής τους δράσης.
Προφανώς οι αναφερόμενες μορφές είναι απλώς ενδεικτικές. Ο καθένας οργανώνει με τους δικούς του όρους και στους δικούς του χρόνους τα σημεία σύγκρουσης με το υπάρχον.
Συμπερασματικά η διάλυση του πολιτικού στο κοινωνικό και στη μικροφυσική της καθημερινής ζωής ενάντια στους μηχανισμούς του κράτους και το διαχειριστικό αίτημα της πολιτικής ηγεμονίας σε αυτούς και της εργαλειακής χρήσης τους. Ο Γκράμσι είναι νεκρός και οι θιασώτες του ζόμπι.