Οι συγκυρίες μας ξεπέρασαν. Η μη συγκροτημένη στρατηγική από τις διάφορες «επαναστατικές» ομάδες τις έφερε προ τετελεσμένων αγώνων και τους παρέδωσε τον γνωστό πλέον ρόλο του δρομέα πίσω από τις εξελίξεις που δρομολογούνται από τον «εχθρό» τους με τα χαρακτηριστικά που αυτός διάλεξε να προσδώσει στους αγώνες τους. Η απουσία δομών οργάνωσης των αντιστάσεων δε μας φοβίζει ούτε μας εξοργίζει, άλλωστε μια επιταγή της συγχρονικότητας είναι οι ομάδες να αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιες αρνούμενες τους ρόλους των ιεροκηρύκων, των καλών ποιμένων. Αγνοώντας τις φωνές της μάζας και τα καλέσματα της συσπείρωσης. Για να εξηγούμαστε, τα αιτήματα και οι ανάγκες της μάζας για δουλειά, λεφτά και καλοπέραση μας αφήνουν παγερά αδιάφορους και πολλές φορές αντίθετους και πολέμιους της.

Και τώρα ας μιλήσουμε συναισθηματικά. Το κράτος καταστρέφει τις ζωές μας. Τα πτυχία μας είναι υποτιμημένα. Το μέλλον μας αβέβαιο. Η σύνταξή μας ανύπαρκτη. Εμπρός στον δρόμο του αγώνα, για ένα καλύτερο μέλλον με στόχο την ελευθερία.

Ελπίζω να μη νομίζετε ότι τελειώσαμε εδώ. Η χαοτική μας λογική δεν επιτρέπει συναισθηματισμούς και ιδεολογήματα τα οποία μας καθιστούν ευάλωτους και μας απομακρύνουν από τις στρατηγικές και τους στόχους μας. Και επειδή τους στόχους μας δεν τους αξιολογούμε ούτε τους κατατάσσουμε με γνώμονα μια δήθεν σημαντικότητα, οι ρήξεις μας κινούνται πέρα από τα χρονικά και επιτρεπόμενα όρια.

Οι διάφορες επαναστατικές ομάδες που προαναφέραμε συγκροτήθηκαν άτυπα ή μη για να υπερασπιστούν θεσμούς και πεθαμένα ιδανικά. Η εμμονή μέρους αυτών με τα πανεπιστήμια, τη γνώση και το άσυλο, τους καθιστά εν μέρει υποστηρικτές των δομών που θέσπισε η κοινωνία για την εξημέρωσή μας. Δομές οι οποίες καθημερινά οπλίζουν εμάς και τους άλλους είτε με κοινωνικές και νομοταγείς πρακτικές, είτε με βίαιες αντιθέσεις οι οποίες ξεπηδούν από τις ρωγμές που δημιουργεί το σαμποτάζ μας. Ο δρόμος της πάλης μέσω της υποτιθεμένης δημιουργίας κινημάτων και των υποτιθέμενων επίσης ριζοσπαστικών κύκλων αποδεικνύεται το πιο χρήσιμο όπλο στα χέρια του εχθρού. Η εμμονή με την ταυτοποίηση των φοιτητών και των εργατών καθώς και των αναγκών τους, και η αμέριστη εμπιστοσύνη στη λαϊκή μάζα που συγκροτείται γύρω από την εργασία, τους έχει φέρει μπροστά στο δίλημμα της ολικής άρνησης και καταστροφής ή της πάλης γύρω από νομικά οχυρώματα (βλ. άσυλο, τρομονόμος). Επειδή οι επιλογές τους παραμένουν ίδιες καθημερινά και έχουν αναταραχτεί μόνο από συναισθηματισμούς σε λιγοστές περιπτώσεις, η παραγωγή λόγου των διαφόρων «αντί-» ομάδων περιορίζεται σε στείρο κράξιμο σε φασίστες (μακριά από συγκρουσιακές διαδικασίες), προστάγματα τύπου 30/900 (δήλωση πλήρους υποταγής στις εργασιακές σχέσεις), ανθρωπιστικές κορόνες για τα δικαιώματα ελλήνων, μεταναστών, ξένων, τοξικών και εξεγερμένων λαών, δήθεν αντισεξιστικών κειμένων όπου η βρώμα του φαλλού των συγγραφέων τους χαροποίει όλους τους έλληνες και φυσικά σε φοιτητικά πλαίσια και άλλων ειδών κείμενα που στόχο έχουν τη συσπείρωση της κοινωνίας γύρω από ξεπουλημένους αγώνες.

Βέβαια υπάρχουν και οι λιγοστές φωτεινές εξαιρέσεις που εκφράζονται είτε με κείμενα είτε μόνο με πράξεις. Για να δημιουργήσουμε τις καταφάσεις οι οποίες θα μας δώσουν τα εφόδια για να πορευτούμε σε δρόμους καταστροφής, δημιουργίας ή ανακατασκευής των τακτικών και των λόγων μας, θα πρέπει να κρίνουμε τους διαδεδομένους τρόπους δράσης και τις ξεπερασμένες πλέον τακτικές που χρησιμοποιούνται. Η δημιουργία ρεύματος δράσης και λόγου ο οποίος θα βγαίνει εκτός όλων των ειδών τα όρια κρίνεται αναγκαία για να οπλίσουμε τις αρνήσεις μας.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο η οργάνωση των καταλήψεων που συναντάμε τον τελευταίο μήνα, που έχει όμως τις ρίζες της στις περισσότερες καταλήψεις του παρελθόντος με τα ίδια χαρακτηριστικά, αναδύει την ανάγκη δημιουργίας καταλήψεων-εστιών σύγκρουσης. Η οποία σύγκρουση τοποθετεί στο επίκεντρο της δράσης μας την πλήρη εναντίωση με δομές οργάνωσης οι οποίες θυμίζουν τη δημοκρατική ισότητα.

Οι δράσεις μας λοιπόν οφείλουν να’ χουν τα απαραίτητα στοιχεία αιφνιδιασμού και να δημιουργούν εστίες χάους που θα αποπροσανατολίσουν τον εχθρό. Στον πόλεμο των επιλογών και των συνειδήσεων δεν υπάρχουν όρια. Ποτέ μην μπαίνεις ανάμεσα στον σπάστη και την τζαμαρία του. Ο καθένας που περιορίζει δράσεις και λόγους διαφορετικής έκφρασης των αρνήσεων από τις καθιερωμένες, προβλέψιμες και αναποτελεσματικές δράσεις που χρησιμοποιεί το σύνολο των «αγωνιστών», έχει τη δυνατότητα να επιλέξει να ορίσει νέους δρόμους ή να χωθεί στον λάκκο που ο ίδιος έσκαψε. Μόνο που εμείς δε θα τον ακολουθήσουμε. Και γι’ αυτό δηλώνουμε ότι καμία πλειοψηφία ποτέ δε μας συγκίνησε ούτε μας βρήκε συμμάχους της στο οτιδήποτε, ο δρόμος μας δεν κόβεται ούτε από «συντρόφους» ούτε από εχθρούς, άλλωστε για μας η ατομική βούληση και ενέργεια δεν καταστέλλεται από τον όχλο της πλειοψηφίας.

Χαοτικές Αρνήσεις

Πρωτοβουλία από Χώρο Λυσσασμένων Νομικής